مهتاب تو فانوس...چالوس تا دریا...پوشیدن موجا توبطن یک رویا...

هم باورو...هم پا...از کافه تا مترو...سرگیجه تو رویا باعطر اسپرسو...

از سینمافرهنگ...بابرف تادربند...دستا گره خورده...لبخند درلبخند...

شب باصدای تو...شمع وتو وگیتار...شب های بی خوابی...تاریخ بی تکرار...

رقص جنون آمیز...زیرتن بارون...چشمو دلو بستن...رو منطق وقانون...

لبریز شعرنو...از دفترسهراب...هم پرسه بافرهاد...توی شب مهتاب...

گز کردن پاییز...بو کردن برگا...یک استکان چایی...تو دل دل سرما...

تعطیلی اخبار...دنیاهمین خونست...قهر تو آتیشه...لبخندت آتش بس...

رویا همین شعره...درانعکاس تو...هرلحظه ی باتو...یک اتفاق نو...

دنیا همین لحظست...امروزو باور کن...بی واژه میخونم...حرفامو از برکن...

فردای واهی رو...به آدما بسپار...به آدمای تو روزنامه واخبار...

+آه...رضایزدانی...من دیگه حرفی ندارم...! :)

+بم حق نمیدین که رضا یزدانی خواننده ی مورد علاقم باشه؟! :)

شب از مهتاب سر میره...تمام ماه تو آبه...

شبیه عکس یک رویاست...تو خوابیدی...جهان خوابه...

زمین دور تو میگرده...زمان دست تو افتاده...

تماشا کن...سکوت تو عجب عمقی به شب داده...

تو خواب انگار...طرحی از گل و مهتاب و لبخندی...

شب از جایی شروع میشه...که تو چشماتو میبندی...

تو رو آغوش میگیرم...تنم سرریزه رویا شه...جهان قد یه لالایی توی آغوش من جا شه...

تو رو آغوش میگیرم...هوا تاریک تر میشه...خدا از دست های تو به من نزدیک تر میشه...

زمین دور تو میگرده...زمان دست تو افتاده...تماشا کن...سکوت تو عجب عمقی به شب داده...

تمام خونه پر میشه...از این تصویر رویایی...تماشا کن...تماشا کن...چه بی رحمانه زیبایی...

+قبلا یک بار این شعر رو گذاشته بودم تو وبلاگم...اما الان دوباره بیشتر از همیشه حسشو دارم...

+آهای ماه...دل من و دریا تنگه!

شاید اگر دائم بودی کنارم...یه روز میدیدم که دوست ندارم...

میخوام برم که تا ابد بمونم...سخته برای هردومون میدونم...

فکر نکنی دوری و اینجا نیستی...قلب من اونجاست تو تنها نیستی...

خودم میرم عکسم ولی تو قابه...میشنوه حرفو ولی بی جوابه...

رفتن من شاید یه امتحانه...واسه شناخت تو،تو این زمونه...

غصه نخور زندگی رنگارنگه...یه وقتایی دورشدنم قشنگه...

مراقب گلدون عطلسی باش...یه وقتایی منتظر کسی باش...

کسی که چشماش یکمی روشنه...شاید یه قدری هم شبیه منه...

قدم میزنم تا که راهی بشم...میدونم یکی چشم به راهه منه...میدونم تو شب های تاریک شهر...چراغ یه جایی هنوز روشنه...قدم میزنم تا یه دنیای خوب...یه بی آسمون که آفتابیه...یه دنیا که تا هست تو شهر من...هوا روشنه آسمون آبیه...از این گوشه ی شهر تا عطره تو...یه راهه که با یک سفرمی رسم...تو این دنیا انگار نزدیکمی...از اینجا به تو زودتر میرسم...به جایی رسیدم که مقصد تویی که مقصد تویی و دل من خوشه...قطاری که راهو میدونه کجاست؟...کدوم خط منو سمت تو می کشه؟...                                        

+واسه منی که طعم خوش قدم زدن باتو...کنار تو رو چشیدم...برام تنها قدم زدن تو پارکی که لبریزخاطره های توست...سخته...و درعین حال شیرین...

+چمنای پارک پر از برگای خشک و ریخته ی درختا بود...دقیقا همون جوری که تو خیلی دوس داری...منم که بودم...هوا هم که محشر بود...فقد خودت کم بودی...البته یادت جوری بامن بود که باحضور خودت فاصله زیادی نداشت... :)

یه بوم خالی و سفید...تو یه اتاق یخ زده...جلوش یه مشت رنگ سیاه با یکی که حالش بده!

دراز شدم کف اتاق...پنجره ها تا ته بازن...تو دنیایی که من توشم خرسا به موشا میبازن!

میرم سراغ بوم و رنگ...شروع میشه دوباره جنگ...من و قلمو باهمیم!هه! میون این اتاق تنگ...اول صداتو میکشم...بعد میرسم به خنده هات...حقه هاتم رو میکنم...بعد وامی مونم تو نگات!

دوتا نگاه خمار و خواب...یکم غرور...یه ذره منگ...نه نمیشه...درنمیاد...یه جاش بدجور میزنه لنگ!

یه سطل رنگ از تو حیات ورمیدارم...میام بالا...همشو میریزم رو بوم...آها همینه...شد حالا! دیگه تمومه کار من...میزنم بیرون از خونه...حالا دیگه یه رهگذر...حالش بده...شعر میخونه...

من خالی از عاطفه و خشم...خالی از خیشی و قربت...گیج و مبهوت بین بودن و نبودن...

عشق آخرین همسفرمن...مثل تو منو رها کرد...حالا دستام مونده و تنهایی من...

ای دریغ از من که بیخود مثل تو...گم شدم...گم شدم تو ظلمت تن...ای دریغ از تو که مثل عکس عشق هنوزم داد میزنی تو آینه ی من...

آه...گریمون هیچ...خندمون هیچ...باخته و برندمون هیچ...تنها آغوش تو مونده غیر از اون هیچ...

ای...ای مثل من تک و تنها...دستامو بگیر که عمر رفت...همه چی تویی...زمین و آسمون هیچ...

بی تو میمیرم...همه ی بود و نبود...بیا پر کن منو ای خورشید دلسرد...بی تو میمیرم...مثل قلب چراغ...نور تو بودی،کی منو از تو جدا کرد؟...

♫♫♫
♫♫♫
مثل اسمت که بارونه
مث چشمات که معصومه
تو باشی حس خوبی هست
تو هستی قلبم آرومه

دارم اسمت رو میخونم
داره تر میشه آوازم
تو بارونی تو بارونی
تو امیدی گل نازم

هوا ابری شده بازم
همه دنیام تورو میخواد
صدای چیک چیک پاهات
تو راه زندگیم افتاد

تو ابری شی دلم تنگه
بازم بی وقفه میبارم
همه میدونن این حس و
که من بارونو دوست دارم

مثل اسمت که بارونه
مث چشمات که معصومه
تو باشی حس خوبی هست
تو هستی قلبم آرومه
دارم اسمت رو میخونم
داره تر میشه آوازم
تو بارونی تو بارونی
تو امیدی گل نازم...

♫♫♫

من اینجوری نمیتونم یه سدی بین قلب ماست

تو باید غرق شی در من بفهمی کی دلش دریاست

من اینجوری نمیتونم تو پای من نمیشینی

تو رو اونقدر بخشیدم بزرگیمو نمی بینی

همیشه مقصدم بودی کجا با تو سفر کردم

چقد تنها برم دریا چقد تنهایی برگردم

♫♫♫

من اینجوری دلم خوش نیست شبم با ترس هم مرزه

بهشتم اونورش باشه به این برزخ نمی ارزه

من اینجوری نمیتونم تو اینجایی و من تنهام

دارم میمیرم از بس که نگفتم چی ازت میخوام

…

همیشه مقصدم بودی کجا با تو سفر کردم

چقد تنها برم دریا چقد تنهایی برگردم

♫♫♫

مثل قایق خسته تو دریا
مثل دیدن تو تویه رویا
مثل تیک تیک خسته ساعت
مثل قصه تلخ صداقت

مثل شمع مثل گل توی گلدون
مثل تصویر ماه توی بارون
مثل گریه تلخ دیوونه
دیگه چیزی ازم نمی مونه

مثل لحظه بارون و پائیز
مثل چشمای خسته ی لبریز
مثل اشکای ریخته رو گونه دیگه چیزی ازم نمی مونه
مثل بارون و ابر بهاره
مثل لحظه خواب ستاره تو رو دوست دارم

مثل خاطره های پریده

دو نگاه به هم نرسیده
مثل شاعر و عشق و رفاقت
مثل حس غریب نجابت

مثل پرسه و گریه و خوندن همه خاطره هاتو سوزوندن
مثل اشکای خواب شبونه دیگه چیزی ازم نمی مونه
تو رو دوستت دارم
لبالب تو رو دوستت دارم

دلشوره میگیرم ... هر وقت بارونه...
با گریه می خوابم ... هر جا زمستونه ...
تا حال موهاشو ... از باد می پرسم...
حس میکنم باد هم ... دیوونه ی اونه ...

موهاش دریا بود ... دنیامو زیبا کرد...
فهمید دیوونم ... موهاشو کوتاه کرد...
موهاش دریا بود ... دنیامو زیبا کرد...
فهمید دیوونم ...موهاشو کوتاه کرد...

از بس شکستم داد ... شکل شکستن بود...
آغوش اون تنها ... سرمایه ی من بود ...
اومد ولی ای کاش ... ساکش رو وا میکرد...
از وقتی که اومد ... درگیره رفتن بود ...

موهاش دریا بود ... دنیامو زیبا کرد...
فهمید دیوونم ... موهاشو کوتاه کرد...
موهاش دریا بود ... دنیامو زیبا کرد...                                          فهمید دیوونم ... موهاشو کوتاه کرد...

ادامه بده...به لبخند به نگاه به جشن...از همان حرفهای ساده بزن مثلا بگو...چه روز بدی،چه غذای بی نمکی و هوا چه گرفتس...

ادامه بده...به معجزه به حضور به عطر....از همان کارهای ساده بکن مثلا بیا...دکمه ی پیرهنم را بدوز،روزنامه بخوان یا بزن زیر آواز بی حوصله گیت...

اما فقط ادامه بده...این روزهای هولناک را...بی نمک بدون دکمه...ابری...

نیستیو...اتفاق های تلخ ساده می افتند...نیستیو...ترس های کوچک بزرگ میشوند...

و مهم نیست چندشنبه است...و مهم نیست ساعت چند است...چه احمقانه زنده ام...چه وحشیانه نیستی...

چه احمقانه زنده ام...چه وحشیانه نیستی...چه عاشقانه بود عمرمان...چه زخم روزمره ای...

هر جا چراغي روشنه از ترس تنها بودنه

اي ترس تنهايی من اينجا چراغي روشنه

اينجا يكي از حس شب احساس وحشت مي كنه

هرروز از فكر سقوط با كوه صحبت مي كنه

جايي كه من تنها شدم شب قبله گاهه آخره

اينجا تو اين قطب سكوت

كابوس طولاني تره

من ماه ميبينم هنوز اين كور سوي روشنه

اينقدر سو سو مي زنم شايد يه شب ديدي منو

هرجا چراغي روشنه از ترس تنها بودنه

اي ترس تنهاي من اينجا چراغي روشنه

اينجا يكي از حس شب احساس وحشت مي كنه

هر روز از فكر سقوط با كوه صحبت مي كنه...

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ

چشم من بيا منو ياری بکن
گونه هام خشکيده شد کاری بکن
غيره گريه مگه کاری ميشه کرد
کاری از ما نمياد زاری بکن
اونکه رفته ديگه هیچوقت نمياد
تا قيامت دل من گريه ميخواد
هرچی دريا رو زمين داره خدا
با تمومه ابرای آسمونا
کاشکی ميداد همه رو به چشم من
تا چشام به حال من گريه کنن
اونکه رفته ديگه هیچوقت نمياد
تا قيامت دل من گريه ميخواد
قصهء گذشته های خوب من
خيلی زود مثل يه خواب تموم شدن
حالا بايد سر رو زانوم بذارم
تاقيامت اشک حسرت ببارم
دل هيشکی مث من غم نداره
مثل من غربت و ماتم نداره
حالا که گريه دوای دردمه
چرا چشمام اشکشو کم مياره
خورشیده روشن ما رو دزديدن
زیره اون ابرای سنگين کشيدن
همه جا رنگه سياهه ماتمه
فرصت موندنمون خيلی کمه
اونکه رفته ديگه هیچوقت نمياد
تا قيامت دل من گريه ميخواد
سرنوشت چشاش کوره نمیبینه
زخم خنجرش ميمونه تو سينه
لب بسته سينهء غرق به خون
قصهء موندن آدم همينه
اونکه رفته ديگه هیچوقت نمياد
تا قيامت دل من گريه ميخواد

دستشو می گیری نگرانت میشم

دور میشی میری نگرانت میشم

دستتو میگیره دور میشه میره

تورو از دست دادن تلخ ِ نفس گیره

دستام یخ کردن ، تو سرم آتیشه

وقتی از هم دوریم نگرانت میشه

هزار ساله که رفتی من پشت ِ شیشه ام

موهاتو باد برده عطرش جا مونده پیشم

حال و روزم خوب و خوش نیست نا آرومم

به یادت که میوفتم نگرانت میشم

نگرانت میشم نازکی رنجوری

توی ِ ظاهر اما  یاغی و مغروری

چشمات می خندن توی ِ قاب ِ چوبی

نگرانت هستم روبه راهی ، خوبی

هزار ساله که رفتی من پشت ِ شیشه ام

موهاتو باد برده عطرش جا مونده پیشم

حال و روزم خوب و خوش نیست نا آرومم

به یادت که میوفتم نگرانت میشم

بگو این بار به دلش پابندی

توی ِ عکس ِ تازت بازم میخندی

اونکه پیشش هستی عشقم حالیشه

اگه باز عاشقشی نگرانت میشه

هزار ساله که رفتی ...

عصر ما عصر فریبه              عصر اسمهای غریبه

عصر پژمردن گلدون              چترهای سیاه تو بارون

شهر ما سرش شلوغه               وعدهاش همه دروغه

آسموناش پر دوده                    قلب عاشقاش کبوده

کاش توی قحطی شقایق             بشینیم توی یه قایق

بزنیم دلو به دریا                     منو تو تنهای تنها

خونه هامون پرنرده                 پشت هر پنجره پرده

قفسها پر پرنده                        لبهای بدون خنده

چشمها خونه ی سواله               مهربون شدن محاله

نه برای عشق میلی                  نه کسی به فکر لیلی

کاش توی قحطی شقایق             بشینیم توی یه قایق

بزنیم دلو به دریا                     منو تو تنهای تنها

اونقده میریم که ساحل               از منو تو بشه غافل

قایق رو با هم میرونیم               اونجا تا ابد میمونیم

جایی که نه اسمونش                نه صدای مردومونش

نه غمش نه جنبوجوشش            نه گلای گل فروشش

مثل اینجا اهنی نیست               پس ببین یادت بمونه

کسی هم اینو ندونه                  زنده بودیم اگه فردا

وعده ی ما لبه دریا...

دوش چه خورده ای دلا راست بگو نهان مکن
چون خمشان بی گنه روی بر آسمان مکن

باده خاص خورده ای نقل خلاص خورده ای
بوی شراب می زند خربزه در دهان مکن

دوش شراب ریختی وز بر ما گریختی
 بار دگر گرفتمت بار دگر چنان مکن

کار دلم به جان رسد کارد به استخوان رسد
ناله کنم بگویدم دم مزن و بیان مکن

ای دل پاره پاره ام دیدن او است چاره ام
او است پناه و پشت من تکیه بر این جهان مکن

هین كژ و راست مي روي، باز چه خورده اي؟ بگو

مست و خراب مي روي، خانه به خانه كو به كو

عمر تو رفت در سفر، با بد و نيك و خير و شر

همچو زنان خيره سر حجره به حجره، شو به شو

با كه حريف بوده اي؟ بوسه ز كه ربوده اي؟

زلف كرا گشوده اي؟ حلقه به حلقه مو به مو

کار دلم به جان رسد کارد به استخوان رسد
 ناله کنم بگویدم دم مزن و بیان مکن

ای دل پاره پاره ام دیدن او است چاره ام

 اوست پناه و پشت من تکیه بر این جهان مکن

دلت که می لرزید من با  چشام دیدن
تو زل تابستون چقدر زمستونه
هوا گرفته نبود دلم گرفت اون شب
به مادرم گفتم هنوز بارونه ... هنوز بارونه
قطار رد شدو رفت مسافرا موندن
مسافرا که برن قطار میمونه
توبرف بارونی قطار قلب منه
قلب شکسته من توبرف مدفونه
دونه به دونه غمی ریل به ریل شبم
غم توی خونه من هر شبومهمونه
 بگو شب  بخوابه من بیدارم
من  شبو زنده نگه می دارم
بگو شب بخوابه من بیدارم
من شبو زنده نگه می دارم
یه شب که سردم بود به مادرم گفتم
هوا که سرد میشه یاد تو میفتم
طفلی دلش لرزید دلش دوباره شکست
تو زل تابستون توکوچه برف نشست
مسافرا شعرن تو برف وبارونی
قطار قلب منه چشمتوپنجره هاش
پنجره ها بستن مسافرا خستن
ببار تا دم صبح به فکر هیچی نباش
دونه به دونه غمی غصه به غصه شبم
کاشکی یه روز صبح شه کاش فقط ای کاش
 بگو شب  بخوابه من بیدارم
من  شبو زنده نگه می دارم
بگو شب بخوابه من بیدارم
من شبو زنده نگه می دارم

هم دیدنی بودی هم خواستنی بودی
هم چیدنی بودی هم باغچمون گل داشت
زنجیر می خواستم دستاتو بخشیدی
از من تا اون دستات هر دره ای پل داشت
پل بود اما ریخت گل بود اما مُرد
عمر منم قده عشقت تحمل داشت

هر روز پاییزه هر هفته پاییزه
هر ماه پاییزه هر سال پاییزه
  پنهونم از چشمات ماه پس ِ ابرم
من کاسه ی صبرم این کاسه لبریزه

آروم نمی گیرم از دست زنجیرم
بی عشق می میرم من روز دیدارم
از دوستی پر من از دوست دلخور من
آجر به آجر من ، من پشت دیوارم
لعنت به این دیدار لعنت به این دیوار
لعنت به این آوار من زیر آوارم

هر روز پاییزه هر هفته پاییزه
هر ماه پاییزه هر سال پاییزه

پنهونم از چشمات ماه پس ِ ابرم
من کاسه ی صبرم این کاسه لبریزه

قیصر

این روزا گوزن رو سر نمی برن

میشکنن شاخشو میفرستن تو باغ

این روزا طاقو نمیریزن سرش

سر گله شونو میکوبن به طاق

این روزا آخر نمایشا بد شده

همه نقش همو بازی می کنند

اونایی که چشمشون به قدرته

هم پیاله هاشو راضی می کنند

نمی دونم اگه برگردیم عقب

دل طوقی واسه کی پر میزنه

اگه فرمونو یه شب دوره کنن

چند تا چاقو پشت قیصر می زنه

نمی دونم اگه برگردیم عقب

داش آکل به عشق کی سر می کنه

اگه رستمو ببینه روی خاک

پشتشو بازم به خنجر می کنه

پای روضه ی خودت گریه نکن

وقتی گریه ننگ مردونگیه

دوره ای که عاقلاش زنجیرین

سوته دل شدن یه دیوونگیه

این روزا دوره ی غیرت کشیه

کی می دونه قیصر این روزا کجاست

بکشی و نکشی می کشنت

این جا بازارچه ی آق منگلیاست